Negatywne doświadczenia z dzieciństwa a zaburzenia rozwoju

Pionierem w teorii o wpływie doświadczeń dzieciństwa na dalsze życie był Freud. Kolejni psychologowie poszli jego śladami i tworząc kolejne teorie na podstawie obserwacji i  badań jakie przeprowadzili, tworzyli nowe koncepcje obejmujące wpływ dzieciństwa na funkcjonowanie w dorosłym życiu. Współczesna psychologia dziecięca głosi jak ważne są relacje w rodzinie i właściwa opieka by dziecko wyrosło na zdrowego dorosłego.

TEORIE PRZYWIĄZANIA
Badania J. Bowlbyego wykazały, że emocjonalne więzi międzyludzkie są podstawowym składnikiem natury ludzkiej, a w pierwotnej formie można je zauważyć już u noworodka. Takie związki w początkowym okresie są na wagę życia, gdyż zapewniają dziecku opiekę. W późniejszych latach zaś wpływają na rozwój danego młodego osobnika. Podtypem więzi uczuciowych jest przywiązanie, gdzie mamy do czynienia z poczuciem bezpieczeństwa jednostki. Stąd możemy mówić o przywiązaniu dziecka do rodzica, a nie odwrotnie. Aby taka więź mogła się wykształcić, konieczny jest nie tylko bliski kontakt rodziców z dzieckiem, ale przede wszystkim synchronizacja, która pozwala zarówno dziecku, jak i rodzicom nauczyć się reagowania w odpowiedni sposób na zgłaszane potrzeby.

M. Ainsworth różnicuje przywiązanie na:
– bezpieczne – dziecko z łatwości znosi rozłąkę z opiekunem, szybko angażuje się w badanie otoczenia; w poczuciu zagrożenia aktywnie poszukuje kontaktu i łatwo je uspokoić, nie unika kontaktu zainicjowanego przez matkę. Podstawowym czynnikiem bezpiecznego przywiązania jest akceptacja i gotowość reagowania rodziców na sygnały dziecka.
– poza bezpieczne/unikający – dziecko unika kontaktu z matką, tudzież go nie poszukuje. Nie stawia matki nad obcymi;
– pozabezpieczanie/lękowo-ambiwalentny – dziecko wykazuje niewielkie zainteresowanie badaniem otoczenia, jest nieufne wobec obcego. Boi się, gdy jest oddzielone od matki, ale nie uspakaja się po jej powrocie. Modele poza bezpieczne pojawiają się najczęściej gdy dziecko było obiektem nadużyć i w rodzinach, w których rodzice pielęgnują w sobie nierozwiązane konflikty wynikające z urazów wyniesionych z dzieciństwa. Struktura ambiwalentna jest najczęściej spotykana w rodzinach, gdzie kontakt z matką nie jest ciągły lub jest tylko pozorny.